“We doen het samen? Nou, wij doen het zelf!”

Pleuni Koopman

Op 9 juni werd het ‘We doen het samen Festival’ gehouden. Op dit festival van KNHM en het VSBfonds ontmoeten we Jans Sieben, deze grote man met zwarte klompen, is de initiatiefnemer van moestuin de Terp.

Jans, jij hebt een buurtmoestuin. Hoe startte je met dit initiatief?

“De gemeente Deventer gaf braakliggend terrein uit. En ik wilde eigenlijk al heel lang een moestuin, eigenlijk wilde ik zelfs de tuinbouw in. Maar mijn leven liep anders, ik heb in het leger gezeten en ben daarna altijd vrachtwagenchauffeur geweest. Maar goed, ik wilde wel een tuin, dus ik reageerde.”

En kreeg je toen een tuin?

“Ja, nadat ik een plan had gemaakt, inclusief een financieel plaatje en nadat ik draagvlak had georganiseerd (op een oproepje in de wijkkrant kwamen meteen 20 vrijwilligers af!) kreeg ik een stuk grond. Ik was al bezoek geweest bij andere buurtmoestuinen, dat was heel leerzaam en ik wist wat ik wilde: namelijk een moestuin voor de buurt waar mensen ook samenkomen.”

Met alleen een lap grond ben je er nog niet. Hoe kwam je aan geld om spullen te kopen als harken en een koffieapparaat?

“We hadden wel meer nodig dat wat harkjes hoor. We moesten bijvoorbeeld ook bakken hebben, want al snel bleek de grond die ik heb gekregen vervuild, dus onmogelijk om in te tuinieren. We kozen er toen voor om 20 bakken van 1 bij 1 neer te zetten. Ze komen van een oude champignonkwekerij.
Maar goed, ik heb subsidie aangevraagd bij de gemeente. Dat was een hele nieuwe wereld hoor voor mij, maar het is gelukt. Je moet er voor zorgen dat er voldoende ambtenaren een stempeltje zetten! Sommigen heb ik daarvoor achter de broek moeten aanzitten, maar het is gelukt. We kregen 20.000 euro in twee keer. We hebben intussen (we zijn al ruim 3 jaar bezig) ook van andere kanten geld geregeld, maar het blijft natuurlijk een lastige. Hier zit niet echt een verdienmodel op. ”

Ik ben op uitnodiging van de gemeente deze tuin begonnen, maar we worden behandeld als een willekeurig bedrijf

En hoe staat het er nu voor?

“Ja het werkt hartstikke goed, je moet je voorstellen: het is een terrein van ongeveer 1/3 voetbalveld en daar staan 20 van die bakken op. 17 van die bakken worden onderhouden door buurtbewoners, die houden het bij. We hebben intussen al drie keer geoogst! We hebben een goed bestuur met veel kennis en contacten. Ook hebben we een bijenhotel, fruitbomen, kippen, een zelf gemaakte speelhut voor kinderen, en een aantal kuipstoelen waar iedereen opneerploft. Van de junk uit de buurt tot de moeder met kinderwagen: hier komt het samen. We werken ook actief samen met het woon- en zorgcentrum, mensen van dit centrum komen ook graag tuinieren. Daarnaast zijn we bezig met een project samen met de bibliotheek, om huiswerkbegeleiding te organiseren. Hiervoor werken we veel samen met de wijkmanager. En ook met de wijkagent trouwens, want er komen mij veel dingen ter ore natuurlijk. En via die wijkmanager en de agent komen de positieve verhalen ook in het stadhuis terecht.”

Dat klinkt geweldig, ik neem aan dat de gemeente heel blij is met dit verbindende duurzame project?

“Nou, dat ligt er toch wel aan, aan wie je het vraagt. Ik heb behoorlijk wat strubbelingen met de gemeente. Ik ben op uitnodiging van hen deze tuin begonnen, maar we worden behandeld als een willekeurig bedrijf. We moeten nu bijvoorbeeld een omgevingsvergunning aanvragen, die is op dit moment al vijf keer afgewezen. We zijn voor de zesde keer tekeningen aan het maken…  Wat dat betreft denk ik echt: ja we doen het samen maar echt niet met de gemeente. Die zou zich een stuk meewerkender op kunnen stellen. Maar weet je, ik ga toch wel door met of zonder vergunning. dit pak je ons en de wijk echt niet meer af.”